“ මගේ දෙවියන් ඉන්නෙ මේ නිල් පාට අහසෙ. මේ මහ මූදෙ. මේ හුළං අතරෙ. මේ ගහකොළ අතරෙ. ” කපිතාන් කීවා.
මට ඒක හරියට ම තේරුණේ නෑ. තේරුම් ගන්ඩ මං උත්සාහ කළෙත් නෑ. මට දෙවියො බුදුන් තියා කන්ද උඩරටයි, රජ්ජුරුවොයි පවා අමතක වෙලා තිබ්බේ.
මුහුදු දිය සළුවෙන් විතරක් වැහුණු මගේ ඇඟ පුරා ඔහුගෙ ඇඟිලි තුඩු ගමන් කරනව දැනුණා. දියෙන් පෙඟුණු ඔහුගෙ සිරුර බදාගෙන මං නිල්පාට අහසයි, නිල් පාට මූදයි එක් වෙන හැටි බලාගෙන හිටිය.