සාහිඩ් අත් දෙක පිටිපස්සට කරගෙන මගෙ ඉස්සරහ ඉඳගෙන හිටියා. දවසෙ අන්තිම එළිය සායම් බින්දුව දුවිල්ලට දුඹුරු වුණු එයාගෙ මුණට වැටිල තිබුණා. එයාගෙ දිලිසෙන ළා දුඹුරු ඇස් දෙක ඇතුළෙ මං ඉන්නවා මට පෙනුණා.
" මේක ඔයාට." එයා දික් කළ දේ දැක්කම මට ඇස් අදහගන්නත් බැරි වුණා. එයාගෙ අතේ ලස්සනම ලස්සන රතුයි සුදුයි කාන්තාර රෝස මලක් තිබුණා. ඒ මල මගේ අතට එන්න දැගලුවා.
"අනේ, හරි ලස්සනයි, සාහිඩ්."
මං මල අරගෙන ඉඹගෙන ඉඹගෙන ගියා.
එයා හිනා වුණා.
හැන්දෑ හුළඟට පැද්දෙන මගේ කෙස් රොදවල් එයාගෙ මූණෙ වැදුණා. එයා ඒව පරෙස්සමෙන් මගේ කන් පිටිපස්සට එකතු කරල අතින් කොන්ඩෙ පීරුවා.
මට මලක් එක්ක මතකයක් දුන්නු පළවෙනි කෙනා සාහිඩ්...
අපි දෙන්න කාන්තාරෙ පහු කරල ඈතට ඈතට යද්දී, මගේ කනට උඩින් ඉදගෙන හිටිය රතුයි සුදුයි මලත් ගිනාවෙවී අපිත් එක්කම ගියා.